Toen corona zich vorig jaar in meer hevige mate aandiende, was ik daar wel beducht voor. Met een dubbel longembolie/tromboseverleden en mijn gewicht behoorde ik immers tot de risicogroepen. Sindsdien ben ik voorzichtig door het leven gegaan, heb ik me zoveel mogelijk aan de coronamaatregelen gehouden en ben ik samen met mijn vrouw zelfs een keer het pittoreske Sneek ‘uitgevlucht’ omdat we ons vanwege de enorme drukte niet veilig voelden. De vele verhalen in de media en de beelden van ziekenhuizen en mortuari in binnen- en buitenland versterkten die zorg en aandacht.
Zo volgde ik de ‘dagkoersen’ met coronabesmettings- en opnamecijfers op de voet, ook nadat we inmiddels allebei twee keer waren gevaccineerd. Des te verrassender was het dat we op zondag 22 augustus a.s. plotsklaps allebei tot de genoemde besmettingsgevallen behoorden. Hoe we het hebben opgelopen, is voor ons een raadsel, al sluit ik niet uit dat het mij op mijn geliefde Sparta Kasteel is overkomen. We zijn allebei flink ziek geworden, hadden geen enkele energie en geen trek in eten en drinken. Ik raakte in een week 10 kilo kwijt en ondervond uiteindelijk zoveel hinder van corona, dat ik vorige week vrijdag ben opgenomen in het ziekenhuis en maandag weer naar huis kon. Achteraf viel het dus mee, heb ik de gevreesde IC kunnen ontlopen, maar het was best wel even schrikken
Een en ander heeft mijn geloof in vaccineren echter niet veranderd. Integendeel, mijn arts verzekerde mij dat ik een uitzondering was en dat hem geen enkel voorbeeld bekend was dat een gevaccineerd persoon alsnog in het ziekenhuis moet worden opgenomen. Weliswaar kunnen gevaccineerden corona oplopen, maar dan zijn de gevolgen doorgaans minder ernstig als voor niet-gevaccineerden. Kortom, vaccineren werkt. En toch is ongeveer 30% van de Nederlanders al dan niet bewust (nog) niet gevaccineerd. Een schokkend hoog percentage. En dat is nu de groep die in het ziekenhuis en op de IC’s beland, waaronder relatief veel mensen met een allochtone afkomst en uit de lagere sociale klassen. Groepen die kennelijk door de mainstream media niet goed worden bereikt. Een cruciaal punt van aandacht.
Vaccinatieplicht en -controle
De coronamaatregelen houden de gemoederen van ons allen flink bezig. Overigens heb ik geen enkele moeite met kritiek op de maatregelen, aangezien de logica daarin lang niet altijd is terug te vinden: voetbal en Formule 1 wel, concerten niet en theater en bioscopen in sterk beperkte mate en naar mijn mening is de horeca te lang buiten de deur gehouden. Wel problemen heb ik met de virusontkenners en complotdenkers, maar gezien hun standpunten vraag ik me in alle redelijkheid af of die nog met argumenten van mening zijn doen te veranderen.
De huidige situatie leidt echter wel tot een steeds groter maatschappelijk dilemma: de roep om controles op gevaccineerd en/of een coronatest versus de persoonlijke vrijheid van mensen. Persoonlijk sta ik hier verdeeld in, Hoewel een vaccinatieverplichting overduidelijk effect zal sorteren en ik iedereen zal adviseren zich te laten vaccineren, gaat ook voor mij gevoelsmatig een vaccinatieplicht te ver.
Uit meerdere berichten in deze nieuwsbrief blijkt dat steeds meer werkgevers(organisaties) en werknemers hiermee worstelen. Begrijpelijk, hoe kun je als werkgever je zorgplicht en een veilige werkomgeving naar medewerkers en klanten garanderen als je van je personeel niet weet of ze gevaccineerd zijn. Je hoeft niet gestudeerd te hebben om te kunnen voorspellen dat er schadeclaims er rechtszaken zullen aankomen wanneer anderen worden besmet door hun medewerkers. En welke keuze moet een ziekenhuis maken wanneer men onverhoopt moet kiezen tussen een operatie of opname van een bewust niet-gevaccineerd persoon en iemand met een andere levensbedreigende ziekte? Een discussie die al langer gaande is in relatie tot personen die fervent roker zijn, een alcohol – of drugsverslaving hebben of aan obesitas lijden.
De huidige situatie vraagt meer dan ooit om beleid en een visie, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat in ons land zowel het huidige (demissionair) kabinet als de heren en dames parlementsleden deze tot dusver goed verborgen weet te houden. Gelukkig is er hoop. Alle (niet gevaccineerde) mede-ziekenhuispatiënten die ik de afgelopen dagen heb gesproken, waren het over een ding eens: zij gaan zich alsnog zo snel mogelijk vaccineren en vertellen tegen iedereen binnen hun omgeving dat ook te doen. Zo lost het probleem zich mogelijk (grotendeels) vanzelf op. Laten we het hopen.
PS: Mijn ziekenhuisopname heeft mij andermaal bevestigd dat de gezondheidszorg onder moeilijke omstandigheden geweldig werk levert. Meer geld beschikbaar stellen – voor meer personeel op de werkvloer als voor hun salaris – is dan ook meer dan gerechtvaardigd. Hoewel ik gelukkig weer aan het werk ben, zijn de gevolgen van twee coronaweken voor mij dusdanig dat ik in elk geval de rest van de maand hoogstens op halve kracht kan werken. Dat betekent dat de nieuwsvoorziening mogelijk achter blijft bij die u van mij gewend bent, dat er mogelijk minder nieuwsbrieven verschijnen en dat het volgende magazine minstens een maand later verschijnt dan gepland. Ik hoop op uw begrip hiervoor.
