“Hoewel de markt gekenmerkt wordt door letselschadebehandelaars en – regelaars die gepassioneerd hun vak uitoefenen, kunnen nog veel zaken beter. Zo wordt er in de branche soms nog te veel in geld gedacht en minder in zaken die het persoonlijk welzijn van het slachtoffer verder kunnen verbeteren, zoals praktische hulp, gemak en zelfs geluk. ” Dat stelt Francie Peters, directeur van ‘de Bureaus’ de krachtenbundeling van vijf gespecialiseerde bureaus die actief zijn op het gebied van letselschadedienstverlening, in een interview in het deze week verschijnende digitale magazine van Risk & Business.
Te vaak wordt volgens haar door verzekeraars en hun letselexperts gedacht dat het slachtoffer geld wil.” Die slachtoffers zijn er natuurlijk wel degelijk, maar de meesten willen na een letselgeval hun leven weer zo snel mogelijk oppakken. Kleine dingen, die soms helemaal niet veel geld hoeven te kosten, kunnen daarbij helpen”, aldus peters, die het jammer vindt dat dit lastig te onderbouwen is met cijfers? “Dat is de hamvraag. Daarvoor is uitgebreid onderzoek nodig met een grote testgroepen daar hebben we middelen niet voor. Ik zou het toejuichen wanneer de gehele branche dat zou oppakken en gezamenlijk bekostigen.”
In het interview geeft zij aan dat in ons land in het algemeen goed wordt omgegaan met de afwikkeling van letselschades. “Ik zie om me heen aan beide kanten heel veel gepassioneerde letselschadebehandelaars en-regelaars die gedreven hun vak uitoefenen. Zij vinden dat net als ik het mooiste vak dat er is. Dat neemt niet weg dat er ook zaken zijn die minder goed gaan en aanpassing behoeven.” Zij noemt de aanpak van whiplash als voorbeeld. “Hieromtrent zitten verzekeraars niet op één lijn. Met als gevolg dat elk slachtoffer weer anders benaderd wordt door de aansprakelijke verzekeraar. Een meer eenduidig beleid zou welkom zijn.”
Een ander verbeterpunt is dat er vaak te passief wordt gereageerd tijdens het hersteltraject. “Als het slachtoffer niet binnen de ‘normale’ tijd herstelt, zou er eerder geïntervenieerd moeten worden en meteen actie moeten worden ondernomen en niet worden gewacht of het slachtoffer alsnog uit zichzelf gaat herstellen. Bovendien wordt er niets gedaan voor slachtoffers zolang de juridische causaliteit niet vaststaat. Ook daar zijn vele verbeteringen mogelijk in de hulpverlening aan slachtoffers. Dat hoeft niet altijd (veel) geld te kosten. De simpele vraag ‘Hoe kan ik u helpen?’ wordt te weinig gesteld. Ik vraag me oprecht af of dat niet anders kan.”
