Advocaat Jan Houkes uit Emmen is 26 januari jl. van het tableau geschrapt door het Hof van Discipline, omdat hij letselschadezaken behandelde via een ondoorzichtige constructie van bedrijfjes. Ook overtrad hij het verbod op provisie- en no cure no pay-afspraken. Naar eigen zeggen was hij om vergelijkbaar gedrag in 1993 al eens geschrapt door de Raad van Discipline, maar toen zette het Hof van Discipline deze straf nog om in een schorsing, melden meerdere vak- een dagladen, waaronder Advocatie en het Dagblad van het Noorden .
Houkes was in het verleden directeur van letselschadebureau Pals, het bedrijf dat hij in 2009 na 25 jaar verliet. De laatste jaren runde Houkes niet alleen zijn advocatenpraktijk, ook was hij bestuurder van een bedrijfj at optreedt als belangenbehartiger van letselschadeslachtoffers en dat opdrachten geeft aan het advocatenkantoor. Verder is hij directeur van investeirngsbedrijf Omale.
Houkes werkte naar eigen zeggen op detacheringsbasis voor dit bedrijf, maar een schriftelijke overeenkomst is er niet. Daarnaast werkte hij met nog een tweede bedrijf samen, dat via internet cliënten wierf met de belofte van gratis rechtsbijstand. Dit bureau verwijst de zaken weer door, tegen een vergoeding. De advocaat formuleerde in zijn hoger beroep geen grieven, maar stelde wel dat de Raad van Discipline in haar schrappingsbesluit van maart 2017 onder meer ‘het concurrentiebeperkende karakter van de voor advocaten geldende regels’ heeft miskend. Ook zou de raad er ten onrechte aan voorbij zijn gegaan dat zijn manier van werken juist financieel voordelig is voor de rechtzoekenden die hij helpt, en dat hij in hun belang ‘een hoger doel dient’.
Redenatie Hof van Discipline
Het Hof van Discipline bekrachtigde op 26 januari echter de beslissing van de raad en verklaarde hiermee een dekenbezwaar gegrond. De advocaat overtrad inderdaad de regels door feitelijk vanaf meerdere adressen zijn praktijk te voeren en liet verwarring bestaan over zijn hoedanigheid als advocaat tegenover rechtzoekenden. Zo was Houkes’ relatie met de verschillende bedrijven waarmee hij werkte onduidelijk en misleidend, aldus het hof. “Evenmin is uit algemeen toegankelijke informatie inzicht te verkrijgen over verweerders rol als advocaat ter uitvoering van de overeenkomsten die SL (Sincerus Letselschade) en SLS met cliënten sluiten. […] Verweerder handelt in zijn hoedanigheid van advocaat daarbij onder de vlag en op naam van soms SL en soms SLS.”
Verder is volgens het hof aangetoond dat Houkes geen opdrachtbevestigingen aan cliënten stuurde en dat hij verboden no cure no pay– en provisie-afspraken opzette tussen de bedrijfjes SL en SLS. Zo was SL een fee van 50% van de jaaromzet verschuldigd aan SLS, omzet afkomstig uit de door de advocaat gevoerde letselschadezaken. Volgens het hof weegt de ernst van al deze overtredingen ‘des te zwaarder nu verweerder naar eigen zeggen ter zitting ter zake vergelijkbaar handelen in 1993 door de raad reeds werd veroordeeld onder oplegging van de maatregel van schrapping, welke maatregel door het hof destijds is omgezet in een schorsing’. Vandaar dat het Hof van Discipline bijna 25 jaar verder geen genade meer toont en Houkes definitief van het tableau schrapt.
Bronnen: Advocatie en Dagblad van het Noorden
